Αρχειοθήκη ιστολογίου

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Περιβάλλον-Τα δυο πουλιά

Στα πλαίσια του Περιβαλλοντικού μας Προγράμματος και του μαθήματος της Γλώσσας τα παιδιά, βρήκαν πληροφορίες για διάφορα πουλιά που κινδυνεύουν με εξαφάνιση στη χώρα μας, όπως ο αιγαιόγλαρος και ο χρυσαετός.
Έγραψαν για αυτά, τα ζωγράφισαν και τα παρουσίασαν στην τάξη.


Κάποιος έγραψε μια φανταστική ιστορία με θέμα: Σώζοντας το δάσος από τους λαθροκυνηγούς


Ο Ψηλορείτης είναι ένα όμορφο βουνό της Κρήτης. Εκεί συνέβη η ιστορία που θα διηγηθώ.
Ήταν Μάιος του 2013 όταν εγώ, ο πατέρας μου κι ο αδερφός μου ανεβήκαμε στο βουνό. Ξεκινήσαμε νωρίς και το δάσος ήταν γεμάτο υγρασία. Τα ζώα και τα πουλιά μόλις ξυπνούσαν, κελαηδούσαν και έβγαιναν από τις φωλιές τους.
Την ώρα που ο πατέρας μας μάθαινε να ξεχωρίζουμε διάφορα βότανα και μανιτάρια, ακούστηκαν δυο πυροβολισμοί.
«Λαθροκυνηγοί, καλύτερα να γυρίσουμε πίσω», είπε ο πατέρας. Το βάλαμε στα πόδια. Αλλά και πολλά ζώα έτρεχαν τρομαγμένα. Μια χελώνα κρύφτηκε στα χόρτα. Τα πουλιά πέταξαν από τα δέντρα. Τότε ακούστηκε και τρίτος πυροβολισμός. Μπροστά  μας έπεσε ένα μεγάλο πουλί. Ήταν χρυσαετός. Σπαρταρούσε γιατί είχε πληγωθεί στο δεξί του πόδι και αιμορραγούσε.
Εμείς τρομάξαμε κι ο πατέρας μας έδεσε το πόδι του πουλιού βάζοντας το κασκόλ του και ένα ξύλο σαν νάρθηκα. Μετά, τηλεφώνησε στη δασική υπηρεσία και κάποιοι δασικοί υπάλληλοι ήρθαν και μας είπαν ότι θα μεταφέρουν το χρυσαετό στο Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων στην Αίγινα γιατί εκεί φροντίζουν τα τραυματισμένα άγρια ζώα.
Χαρήκαμε πάρα πολύ όταν μετά από 20 ημέρες μας είπαν ότι ο χρυσαετός έγινε καλά και ήταν έτοιμος να πετάξει πάλι στον ουρανό.
Σοφοκλής





Ευαισθητοποιημένα τα παιδιά, μπήκαν στη δύσκολη θέση ..... του φυλακισμένου και ταλαιπωρημένου πουλιού.
Να τι έγραψαν βλέποντας την παρακάτω εικόνα:


Μια μέρα ξύπνησα και βρισκόμουν πίσω από τα κάγκελα. Κοιτούσα καλύτερα για να δω πού βρίσκομαι. Κατάλαβα πως βρισκόμουν μέσα σε ένα κλουβί στους κάδους των δρόμων.
Νόμιζα πως τελείωσε η ζωή μου εκείνη τη μέρα χωρίς φαϊ, μόνο με κάποια σκουπίδια που έφτανα να φάω από το κάδο και για παρέα τις γάτες που θέλανε να με κάνουν δείπνο τους.
Άρχισα να πιστεύω πως θα μείνω για πάντα εγκλωβισμένος και πως δεν θα βρισκόμουν ξανά στη ζεστή μου φωλίτσα κουρνιασμένος. Δεν άργησε πολύ να έρθει η νύχτα για να κοιμηθώ.
Την επόμενη μέρα μια ομάδα από σπουργίτια με ξύπνησαν με τις φωνές τους. Τα έβλεπα πώς πετούσαν ελεύθερα και πώς γελούσαν. Έπρεπε να πατήσω πόδι λοιπόν. Έτρεξα με πολλή φόρα και με την δύναμη των φτερών μου έσπασα τα κάγκελα και ελευθερώθηκα.
Πετούσα από δέντρο σε δέντρο και από κλαδί σε κλαδί ελεύθερος. Και μετά όλο χαρά επέστρεψα στην οικογένειά μου.
Ειρήνη


Μέρα 487 στο κλουβί. Έχω αρχίσει να συνηθίζω στην «αιχμαλωσία», όπως έλεγε και η μαμά πριν μπω εδώ, στο απαίσιο κλουβί. Αρχίζω να σκέφτομαι τελευταία πώς να ήταν έξω στη φύση αντί για εδώ.
Θυμάμαι τους γεράκους στις πλατείες που μας έριχναν σποράκια, καλαμπόκι και πολλές φορές ποπ κορν. Εδώ τώρα μου δίνουνε μόνο σπόρους και τίποτε άλλο. Έχω βαρεθεί. Επίσης όταν ήμουν έξω, πήγαινα όπου ήθελα και όποτε ήθελα. Ενώ τώρα δεν βλέπω παρά έναν ουρανό, μια θάλασσα και λίγα δέντρα. Σκέφτομαι συνέχεια: «Πώς να φύγω; Πώς; Πώς;»
Αλλά μια μέρα ήξερα πώς. Θα έτρωγα τόσο πολύ ώστε να γίνω δυνατός να σπάσω τα κάγκελα. Κρατούσα ό,τι φαγητό μου έδιναν και σήμερα το ’φαγα όλο μαζί. Βρήκα ένα χαλαρό σημείο στα κάγκελα, το λύγισα και έφυγα.
Ένιωσα τέλεια. Η αίσθηση της ελευθερίας, η αγάπη, η καλοσύνη επέστρεψαν. Έχω όσο χώρο θέλω. Το απόγευμα θα πάω στην πλατεία.
Άγγελος



Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν κοντά σε ένα δέντρο και πετούσα με ένα άλλο πουλί. Ξαφνικά εκεί που πετούσαμε, κάποιος μας έβαλε μέσα σε ένα σάκο και μετά σε ένα κλουβί.
Εμείς δεν ξέραμε πού βρισκόμασταν αλλά μετά που ήρθε ο άνθρωπος που μας φυλάκισε, μας είπε ότι βρισκόμασταν στο εξωτερικό. Τότε νιώσαμε λύπη, στενοχώρια αλλά και θυμό, γιατί μας πήραν από τη χώρα μας και από τους φίλους μας.
Αλλά με τον καιρό, προσπαθούσα εγώ να βγω χτυπώντας τα σίδερα. Και όντως κάποια στιγμή τα κατάφερα. Ένιωθα χαρούμενος κι ευτυχισμένος γιατί θα γύρναγα πίσω στους φίλους μου.
Τελικά γυρίσαμε ζωντανοί κι έτσι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Ρενάτα



Είμαι φυλακισμένος, μόνος και χωρίς πολλή τροφή. Θέλω να βγω έξω από αυτό το μικρό και χαζό κλουβί και να πετάξω ελεύθερα όπως πετούσα πριν μπω εδώ μέσα. Θα κάνω μια μόνο προσπάθεια και αν τα καταφέρω, θα μπορώ να πετάω όποτε και όπου θέλω. Όχι όπως τώρα που δεν μπορώ ούτε να κουνήσω. Το κλουβί με τόσες φορές που το έχω κοπανήσει, είναι έτοιμο να σπάσει.
…Μετά από λίγα λεπτά είχα σπάσει το κλουβί και ήμουν έτοιμος να πετάξω ξανά όπως παλιά.
Τώρα νιώθω υπέροχα, επιτέλους είμαι ελεύθερος. Έχω άφθονη τροφή και μπόλικο νερό..
Κωνσταντίνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου